viernes, 23 de noviembre de 2012

Os cempés das verbas e o sapo que non era príncipe


Sapiño. Foto feita cerca da Regueira das follas.  





Sentiu un formigueo, como cóxegas que provenientes do seu esófago percorrían a gorxa e se instalában nas súas meixelas. Algo semellante o hirsuto crinado dun cepillo que acariñase o epitelio bucal palpando con vida propia esa cavidade, e que se deslizaba entre as mucosas con vontade propia. Abriu a boca e o corpo segmentoso dun cempés acrisolado apeouse da súa barbela con algúns restos de cuspe sobre o seu quitinoso lombo. Un aplauso unánime invadiu a sala mentres o quilópodo percorría o discurso disposto sobre o atril.
Encoraxado tomou folgos e esta vez a sensación foi diferente. Experimentou certo abafamento ao principio, como unha oclusión na súa garganta. As paredes do seu padal dilatáronse coa presión dun corpo repoludo dándolle unha expresión ao seu rostro de estupor e cansazo. Os seus pómulos inchados engrandeceron a súa cara coma se tivese enfermado de papeiras ou de desvergoña e de sócato unha pata asomou entre os seus dentes. Regurxitou, chuspiu, e prometeu o ceu dos xustos con idéntica  displicencia o mesmo tempo que un sapo verrugoso e petulante pestanexaba sobre o atril inclinado. Reposto xa o seu rostro da estraña dixestión, atusóu o seu cabelo, acomodou o nó da súa gravata e ergueu as súas mans para recibir un novo aplauso da concorrencia que enfervorizada axitaba as bandeiras con forza e coreaba as proclamas do partido.



Sintió un cosquilleo que proveniente de su esófago recorría la garganta y se instalaba en sus carrillos. Algo semejante a las cerdas de un cepillo que acariciasen el epitelio bucal palpando con vida propia esa cavidad, y que se deslizaban entre las mucosas con voluntad propia. Abrió la boca y el cuerpo segmentoso de un ciempiés acrisolado se apeó de su barbilla con algunos restos salivares sobre su quitinoso lomo. Un aplauso unánime invadió la sala mientras el quilópodo recorría el discurso dispuesto sobre el atril.
Envalentonado tomo aire y esta vez la sensación fue diferente. Experimentó una cierta asfixia al principio, como una oclusión en su garganta. Las paredes de su paladar se dilataron con la presión de un cuerpo abombado dándole una expresión a su rostro de estupor y hartazgo. Sus pómulos hinchados engrandecieron su cara como si hubiera enfermado de paperas o de desverguenza y de pronto una pata asomó entre sus dientes. Regurgitó, escupió, y prometió con la misma displicencia y de pronto un sapo verrugoso y petulante parpadeo sobre el atril inclinado.  Repuesto ya su rostro de la extraña digestión, atusó su pelo, acomodó el nudo de su corbata y alzó sus manos para recibir un nuevo aplauso de la concurrencia que enfervorizada agitaba las banderas con brio y coreaba las proclamas del partido.

2 comentarios:

  1. Respuestas
    1. Grazás meu, Fai tempo que neguei o meu direito a merecer a consideración allea de calquera cousa que se publique neste ou outros espazos, ainda así, un posúe un corazónziño e porque non, unha certa vanidade, que as veces queda recompensada con comentarios coma este. De novo grazas. Unha aperta.

      Eliminar

jesuspresa@hotmail.es