miércoles, 4 de junio de 2014

PERSONAL ECLESIÁSTICO DE UNA PARROQUIA DEL CONDADO.TODOS OS CURAS DE CABREIRA. CATASTRO DE ENSENADA



REINO DE GALICIA

PROVINCIA DE TUY

FELIGRESIA DE SAN MIGUEL DE CABREIRA

Libro de Eclesiásticos que comprehende todos sus individuos así seculares como regulares con distinción de hedades y delo que cada uno utiliza por razón de alguna industria, a saber:

Don Miguel de Cestelos, clérigo de menores ordenes, edad 20 años………………………..1

Don Miguel de Pazos Presbitero, hedad 30 años. Tiene en su compañía a su madre y una criada…………………………………(2) al margen derecho……………………………………….1

Don Diego Simón Fernández, presbítero hedad 42 años, tiene dos criados menores de los 18 y dos criadas……………………………(1) al margen derecho……………………………………1

Don Domingo Núñez, presbítero edad 50 años, tiene dos sobrinos mayores de los 18, el uno casado, una hermana y una criada……………………(3……2) al margen derecho…………..1

Don Joseph Conde Cio,presbítero, tiene dos criados mayores de los 18 y dos criadas.

Como pareze resulta cinco eclesiásticos, onze individuos en que no entran en lo personal, quatro que entran en el. Ponteareas, Septiembre, doze de mil setecientos cinquenta y dos.

Firmas al pie

En la Feligresia de San Miguel de Cabreira (AGS DGR CE libro 274 folios 90 a 94. imágenes 98 a 103) aparece como mayor hacendado Jose Conde ( Joseph Conde Cio) El Abad de la parroquia con unos ingresos de 6.998 reales y 15 maravedis de vellon. 

Fuentes:

Archivo General de Simancas.
Archivo Historico Pontevedra





SALVATERRA HISTORIA DE. O GALEGO IDIOMA PROSCRITO.


Supervivientes (Galicia Martir) Castelao

O galego non estivo de moda durante todos os anos nos que, paradóxicamente, un xefe de goberno galego e un ministro de información e turismo tamen galego tuveron na sua mán cando menos, a facultade de non afogalo e soterralo nás catacumbas dun idioma proscrito.

"A guerra ao galego agravouse no século XIX, pola inflación burocrática do réxime de provincias e por certas supersticións do progreso...” Durante todo o resto do século XIX, e sen que o Estado ditase disposicións específicas a este respecto, dáse por suposto que a lingua escolar debía ser, naturalmente, o castelán.

Por se acaso, os inspectores de ensino primario lembrábanlles de cando en vez aos mestres e mestras que esta era a doutrina oficial. Así o fixo o inspector pontevedrés Vicente Alcañiz cando visitou unha escola do concello de Salvaterra de Miño, advertíndolle ao seu mestre que “se valga única y esclusivamente [sic] de la lengua nacional o sea española, mejor conocida por castellana, que es la oficial, limitándose a emplear el dialecto del país en los casos en que no fuese comprendida por los niños o bien para darles a conocer las palabras correspondientes del idioma patrio.” Lingua castelá, lingua española, lingua nacional, lingua oficial fronte a dialecto galego, cuxa utilización só se xustificaba cando os nenos e as nenas non comprendesen o idioma lexítimo. E a realidade sociolingüística facía que esta práctica non fose en absoluto inusual, como advertía o noso autor no discurso parlamentar pronunciado o 18 de setembro de 1931: “Los maestros lo emplean [o idioma galego] como inevitable recurso pedagógico, al margen de toda legalidad, en las escuelas de Primera enseñanza”, e outro tanto se vían obrigados a facer os xuíces, os notarios e os empregados da administración pública.

Anos mais tarde exerceríase ainda esta presión a libros como a Esmorga que na decada dos setenta teria os seus problemas para que a Editorial Galaxia poidera sacala a luz. Non so Blanco-Amor sería o destinatario de estas censuras, tamen Ramón Cabanillas e outros voceiros da lingua Galega serían obxeto de esta política de silencio do Idioma Galego.

FUENTE- SARMIENTO- ANUARIO GALEGO DA HISTORIA DA EDUCACION. Nº 14