viernes, 23 de noviembre de 2012

Os cempés das verbas e o sapo que non era príncipe


Sapiño. Foto feita cerca da Regueira das follas.  





Sentiu un formigueo, como cóxegas que provenientes do seu esófago percorrían a gorxa e se instalában nas súas meixelas. Algo semellante o hirsuto crinado dun cepillo que acariñase o epitelio bucal palpando con vida propia esa cavidade, e que se deslizaba entre as mucosas con vontade propia. Abriu a boca e o corpo segmentoso dun cempés acrisolado apeouse da súa barbela con algúns restos de cuspe sobre o seu quitinoso lombo. Un aplauso unánime invadiu a sala mentres o quilópodo percorría o discurso disposto sobre o atril.
Encoraxado tomou folgos e esta vez a sensación foi diferente. Experimentou certo abafamento ao principio, como unha oclusión na súa garganta. As paredes do seu padal dilatáronse coa presión dun corpo repoludo dándolle unha expresión ao seu rostro de estupor e cansazo. Os seus pómulos inchados engrandeceron a súa cara coma se tivese enfermado de papeiras ou de desvergoña e de sócato unha pata asomou entre os seus dentes. Regurxitou, chuspiu, e prometeu o ceu dos xustos con idéntica  displicencia o mesmo tempo que un sapo verrugoso e petulante pestanexaba sobre o atril inclinado. Reposto xa o seu rostro da estraña dixestión, atusóu o seu cabelo, acomodou o nó da súa gravata e ergueu as súas mans para recibir un novo aplauso da concorrencia que enfervorizada axitaba as bandeiras con forza e coreaba as proclamas do partido.



Sintió un cosquilleo que proveniente de su esófago recorría la garganta y se instalaba en sus carrillos. Algo semejante a las cerdas de un cepillo que acariciasen el epitelio bucal palpando con vida propia esa cavidad, y que se deslizaban entre las mucosas con voluntad propia. Abrió la boca y el cuerpo segmentoso de un ciempiés acrisolado se apeó de su barbilla con algunos restos salivares sobre su quitinoso lomo. Un aplauso unánime invadió la sala mientras el quilópodo recorría el discurso dispuesto sobre el atril.
Envalentonado tomo aire y esta vez la sensación fue diferente. Experimentó una cierta asfixia al principio, como una oclusión en su garganta. Las paredes de su paladar se dilataron con la presión de un cuerpo abombado dándole una expresión a su rostro de estupor y hartazgo. Sus pómulos hinchados engrandecieron su cara como si hubiera enfermado de paperas o de desverguenza y de pronto una pata asomó entre sus dientes. Regurgitó, escupió, y prometió con la misma displicencia y de pronto un sapo verrugoso y petulante parpadeo sobre el atril inclinado.  Repuesto ya su rostro de la extraña digestión, atusó su pelo, acomodó el nudo de su corbata y alzó sus manos para recibir un nuevo aplauso de la concurrencia que enfervorizada agitaba las banderas con brio y coreaba las proclamas del partido.

lunes, 19 de noviembre de 2012

UNHA ESTACIÓN DO FEVE EN CABREIRA

"El establecimiento de un ferrocarril de vía estrecha entre Vigo y Mondariz es una inquietud ya manifestada a partir de 1887 cuyos antecedentes  se remontan a la concesión otorgada el 14 de  junio de 1895 a  Antonio Alvarez y Redondo de un Ferrocarril hasta Porriño y Mondariz a través de Ponteareas.Posteriormente sería Enrique Peinador quién se haría con la concesión que acabaría por ser un proyecto fracasado". Sitio Euroferroviarios.


Neste año de 1887, concretamente o 26 de Maio, un subscritor e lector asiduo do xornal faro de Vigo, cuxa identidade este medio non desvela, manifesta nun artigo publicado a alternativa a un proxecto de construcción dun ferrocarril de via estreita entre ó  Porriño e Mondariz e faino reivindicando un novo trazado que discorrese aproveitando o val do Caselas. As razóns aducidas baséanse no feito de que non existe ningunha vía de comunicación e isto se traduce nun enorme prexuizo para a economía local. Hai que ter en conta que nestes anos finais do século XIX, a escaseza ou inexistencia de estradas na bisbarra e unha realidade dolorosa. Recordar que a estrada de Ponteareas a Salvaterra comeza a coller forma no seu proxecto inicial topográfico nesta época do 1880, como se desprende da seguinte crónica.
"Este fin de mes actual quedará probablemente terminada la toma de datos de campo para la formación del proyecto de travesía de Ponteareas, correspondiente a la carretera de tercer orden que de dicha villa conduce a Salvatierra en cuyos trabajos se hallan ocupados desde hace algunos días los ayudantes de obras públicas Don José Dominguez y Don Enrique Salgado" Faro de Vigo 1885..
Un periodismo de gacetilla en el que no siempre se especificaba la fuente o se firmaban los articulos publicados nos deja en la duda de quién podría firmar este artículo que reproducimos. Ignoramos si algunos de los próceres de la época con vínculos e intereses en la zona  -Gabino Bugallal, diputado y ministro en varias ocasiones que veraneaba en el Pazo Piñeiro en Grixó, Alxén o el mismo José Boente Sequeiros, Presidente de la Diputación y Gobernador Civil de Pontevedra tan vinculado con Salceda de Caselas- podrían haber impulsado la idea que este anónimo columnista exponía. Mas allá de cualquier suposición nos queda la añoranza de un deseo que pudo haber trazado una realidad y un paisaje distinto con una estación de tren en las parroquias de Cabreira y Cristiñade.